We gaan de bergen in en schroeven ons reistempo op. Onze laatste bestemming in Vietnam ligt op 1500 meter hoogte en is prachtig. Maar we beginnen dit verhaal met wakker worden op een boot ergens in Ha Long Bay.
Dag 84: lekker wakker worden
Om 6 uur zit ik op het balkon van de boot. Hopend op een mooie zonsopkomst. Maar helaas. Regen. Het uitzicht is nog steeds adembenemend. Genieten dit!
Onze dochter laat haar pop Ha Long bay zien
Niet voor heel lang, want we zitten al vroeg aan het ontbijt. We gaan een stukje varen in een roeibootje door een grot. Mooi, maar als het op grotten aankomt zijn we inmiddels flink verwend. Aan boord krijgen we nog van een lekkere brunch. Gooien de drone de lucht in voor mooie shots. En dan is het helaas tijd om de Maya te verlaten. Wat hebben we genoten van de luxe. Een aanrader! Met speciale dank aan Friends travel Vietnam voor het regelen van deze tour.
Dag 85: De bergen in
We schroeven ons reistempo wat op deze week en zitten om 7 uur in de ochtend al in de bus richting het hoge noorden. We gaan naar Sapa. Zes uurtjes doen we er over, waarvan het laatste uur over een bergpas met adembenemend mooi uitzicht.
We zien de beroemde rijsttrerassen. Grazende buffels. Scharrelende zwijntjes. En de dames van verschillende dorpsstammen in hun kleurrijke, traditionele kleding. Wauw! Weer zo’n andere wereld dan we tot nu geweest zijn tijdens deze reis.
Het is heerlijk weer. Het voelt als een warme lentedag in de Alpen. We gaan op pad. Met de kids in de drager op de rug, die zijn behoorlijk kapot na de reis, lopen we de 3,5 kilometer naar Cat Cat village. Het dorpje zelf is een soort pretpark met alleen maar winkeltjes, maar de uitzichten over de vallei en de omliggende bergen zijn prachtig. Hallo Sapa! Wat ben je mooi!
Kindje in Cat Cat village
Dag 86: Hoogtepunt
Het is weer een mooie dag vandaag. En dat kom goed uit. We nemen vandaag namelijk de kabelbaan naar de top van de hoogste berg van Indochina: de Fansipan. Met 3143 meter hoog best een grote jongen.
Met de kabelbaan overbruggen we een hoogte van ruim 1500 meter en daarmee is de Fansipan Legend Cable car de langste in zijn soort. De kinderen vinden het fantastisch en zitten tegen het raam aangeplakt.
Eenmaal boven is het fris. Het waait flink en af en toe schuift er een wolk voorbij. Gelukkig zijn we in Azië en is er op de berg een gigantische winkel met truien, mutsen en jassen. Met onze nieuwe mutsen op lopen we naar boven. Het is nog ruim 600 treden lopen naar de top. Wij zijn lui en nemen het trammetje.
Met onze nieuwe mutsen genieten van het uitzicht
Op de top
We lopen wel naar beneden. Langs tempeltjes, pagodes en een enorme Boeddha. De wolken die aan ons voorbij schieten zorgen voor wat mist af en toe. Wat is dat toch gaaf om te zien. We blijven foto’s maken! Dit tempelcomplex is overigens nieuw aangelegd. Maar desondanks is het heel mooi en een bezoek meer dan waard.
Het tempelcomplex
De grote Boeddha
Als we de kabelbaan naar beneden nemen hangt het dal vol wolken. We zien de kabels verdwijnen in het niks. Zo gaaf! Wat een topdag vandaag. Een hoogtepunt van onze reis. Letterlijk en figuurlijk.
Zo gaaf dit!
Dag 87: Mist
We worden wakker met mist. We kunnen de overkant van de straat niet eens zien. Code rood in Nederland. Hier doet iedereen gewoon zijn ding. We plannen een lummeldag in. Die kunnen we allemaal wel gebruiken.
We spreken af met een Nederlands gezin wat ook op reis is voor langere tijd voor een kop koffie. Tip: ga naar cong cache voor de allerlekkerste cocunutcoffee! Jum! Na een gezellige ochtend doen er de rest van de dag helemaal niks.
Dag 88: Hiken met oma
Ken je dat. Dat je iets doet of meemaakt waar je het jaren later nog steeds over hebt? Zo’n dag hadden we vandaag. We hadden een dag hiken geregeld bij een lokaal dametje wat ons aansprak op straat. Met onze twee kleine kinderen is een meerdaagse trektocht waarbij je 12 a 17 kilometer per dag moet lopen geen optie. Deze ‘oma’ zou ons haar vallei laren zien. Een makkelijke wandeling van een dag inclusief lunch en taxi kosten. Voor een fractie van een georganiseerde toer. Klinkt als een ‘touristtrap’?
Vanochtend stond ze op ons te wachten. Onze gids mama Sun die wij al snel omdopen tot ‘oma’. Met paarse kaplaarzen aan die mooi kleuren bij de paarse geruite doek om haar hoofd. Ze regelt een taxi naar de vallei en dan gaan we op pad.
Oma en Siem
Het is weer mistig, maar in de vallei hebben we goed zicht. De taxi zet ons af bij het begin van het dorp. Daar staan de ‘minority’ dames al te wachten. Er lopen er drie met ons mee. Met hun typische rietenmand of klein kind op de rug. Dit doen de dames niet, omdat ze het zo gezellig vinden om met dit Nederlandse gezin mee te lopen, maar in de hoop dat je ze zo aardig gaat vinden dat je na een half uur lopen iets van ze koopt. Het is best irritant, maar je moet je voorstellen dat dit de enige bron van inkomsten is van deze mensen.
Mooie minority dame
Zoek de verschillen
We besluiten van een van de dames een kleine souvenir te kopen. Daarna worden we met rust gelaten. Onze ‘oma’ houdt de verkoopsters bij ons vandaan. We lopen door een dorpje en langs rijstvelden. We zien kindjes spelen. Er lopen overal buffels, varkens, honden, kippen en eenden. ‘Ik vind deze kinderboerderij echt leuk mama’.
Onze kinderen vinden de hike ook heel leuk
Na een lekkere lunch hijsen we de kinderen op de rug en gaan we nog een uurtje lopen naar een waterval. Een iets lastiger pad, aldus oma. Dus de kids gaan weer op de rug. ‘Een lastig pad’ blijkt een understatement. Het pad is modderig en glad. We dragen sneakers en die zijn duidelijk niet gemaakt voor een ondergrond als deze. We lopen langs steile rijstterrassen. Moeten over slootjes springen. En dat alles met een kind op de rug. Gelukkig hebben we drie persoonlijke sherpa’s bij ons. Drie lieve minority dames voegen zich snel bij ons en houden onze handen vast, zodat we niet uitglijden of vallen. Ik ga alsnog een keer hard onderuit en stap een keer naast het smalle paadje door de rijstvelden. Tot mijn enkels in de modder.
Met soppende voeten lopen we verder. De uitzichten zijn adembenemend mooi. Maar de tocht zelf is het allermooist. Hand in hand met minority dames glibberen over modderige paden. Wat een ervaring! De waterval viel overigens wat tegen. Maar de hike was echt fantastisch.
Lekker onder de modder
Terug in het dorp nemen we afscheid van ‘oma’. Wat een lieverd en wat een leuke tocht. Fijn om deze lokale dame op deze manier te kunnen steunen in plaats van geld uit geven aan een dure toer bij een toeristenbureau. We trakteren onszelf op een warme chocomelk en een hete douche. Wat zullen we slapen vannacht.
Dag 89 en 90: Reisdagen
Ik schreef al dat we het reistempo iets hebben opgeschroefd. We hebben niet een reisdag, maar twee achter elkaar. De eerste was tamelijk hels. We hebben weer een mistige dag en doden de tijd met koffie drinken in een warm café. Tot drie uur s middags. Dan komt het busje ons halen voor onze terugtocht naar Hanoi. Een luxe minibus, dat dan weer wel. Om half 10 komen we pas aan bij ons hotel. We zijn kapot.
En dan gaat de volgende dag ook de wekker alweer om half 7. Het is tijd om Vietnam te verlaten. We gaan naar onze laatste bestemming van de reis: Singapore. Waar we inmiddels gearriveerd zijn. Maar die verhalen bewaren we voor volgende week.
Wat een heerlijk verslag weer. En wat ook een hoop moois wat jullie deze laatste week nog gezien hebben. Trouwens, pop maakt ook wel een fantastische reis. Zo leuk om te zien dat ze overal mee heen gesleept wordt.
Nog een paar dagen genieten, dan wacht het mooie Nederland weer op jullie!
Geniet nog even in Singapore en tot gauw.
Dikke kus van Nederlandse oma!
Leuk verslag en mooie foto’s! Jullie reistempo is killing zeg!
Erg grappig: ‘Ik vind deze kinderboerderij echt leuk mama’. Zo noemt Roan het strand ‘zandbak’. Schattig hè, peuters .
Veel plezier in Singapore!
Inmiddels wel. We bleven vrijwel heel de reis minstens 5 nachten op 1 plek. Voor een reis van 3 maanden best netjes toch?