Er staat een klein iel mannetje voor mijn neus. Hij stelt zich voor als Jack. Hij gniffelt. ‘My real name too difficult for you’. Naast hem staat een glimmende motor. Een laag model. Jack moet zijn korte armen flink strekken om bij het stuur te kunnen. Hij bindt mijn backpack met touw achterop. Enigszins aarzelend klim ik op de motor. Jack begint weer te gniffelen en voordat hij de motor start roept hij: ‘Hit the road, Jack!’ Zodra we rijden begint het liedje zich af te spelen in mijn hoofd. Eerst zachtjes, maar zodra we meer snelheid hebben schroef ik het volume op.
‘Hit the road Jack and don’t you come back no more, no more, no more.
Hit the road Jack and don’t you come back no more.’
Op repeat, want de rest van de tekst ken ik niet. Het bleek de soundtrack te worden van een van de tofste trips die ik tot nu toe gemaakt heb. We hobbelen langs uitgestrekte rijstvelden, bruine heuvels, stille dorpjes en schreeuwerige steden. Zo af en toe moeten we uitwijken voor een buffel. Mijn billen voelen rauw van het zitten, maar de grote glimlach die op mijn gezicht verschenen is vanaf het moment dat we weg reden is zes dagen lang blijven zitten. En iedere ochtend van die zes fantastische dagen riep ik bij het starten van de motor uit volle borst… Hit the road, Jack!
Februari 2012 maakten wij een fantastische tour van Ho Chi Minh City naar Hoi An achterop de motor bij een Easy Rider. Het was absoluut het hoogtepunt van onze reis door Vietnam.