Inspirerend gezin: Met een camperbusje naar Iran

Emmely en haar gezin besloten net voor de leerplicht van de oudste een mooie, lange reis te maken. Ze kochten een camper, stippelden een route uit en gingen op pad. Het werd een te gekke reis langs de zijderoute vol prachtige ontmoetingen en spannende avonturen. Wij spraken Emmely over dit toffe avontuur.

Even voorstellen

‘Wij zijn Emmely (34), Marek (33), Riva (5) en Dunya (3). Marek is als kleine jongen bijna iedere zomer met zijn ouders enkele maanden op vakantie geweest binnen Europa. En ik (Emmely) hou erg van reizen en heb vanaf mijn 18e de droom een keer naar Peking te rijden. Dat klonk altijd zo magisch en onmogelijk, supergaaf! Samen hadden we de wens ooit een keer een echte mooie reis te maken, maar daar kwam de geboorte van twee kinderen tussen. Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt om het te toch te gaan doen. Als gezin lang op reis!’

Op roadtrip met een camper naar Iran? Hoe kom je erop?

‘Voordat onze oudste leerplichtig werd wilden we graag nog eens een lange reis maken. Een maand of vier met een camper. We vonden het zonde om dan naar gebieden te gaan die je ook in een reguliere zomervakantie kan bezoeken en kwamen snel op een rondje Noorwegen / Zweden / Finland / Rusland of een rondreis richting Turkije. We kozen uiteindelijk voor die laatste vanwege de betere temperaturen in de lente. Na wat Googlen kwamen we uit bij de Zijderoute en besloten Armenië, Georgië en Iran toe te voegen. Wij houden wel van een uitdaging en Iran leek ons een fascinerende bestemming.’

Wat moesten jullie nog allemaal regelen om Iran binnen te mogen met de camper?

‘Onze reis begon eind maart. Net daarvoor, op 19 maart, zijn we nog snel getrouwd anders hadden we Iran niet in gemogen. De dag daarna hebben we nieuwe paspoorten aangevraagd, zodat onze namen overeen zouden komen. Zodra die binnen was konden we naar de ambassade van Iran om een visum aan te vragen. Netjes bekleed met een hoofddoek. Wat wel heel spannend was, was dat we onze paspoorten achter moesten laten en ze die later met de reguliere post weer naar ons terugstuurden. Niet aangetekend, maar gewoon met een postzegel. Wat waren wij blij toen die envelop bij ons op de mat viel.’

Zo’n lange reis maken met twee kleine kinderen. Is dat niet pittig?

‘De kindjes waren bij vertrek net 4 en nog geen 2,5. Het was veel makkelijker dan wij hadden gedacht! We hebben er wel bewust voor gekozen met een camper te reizen, zodat je altijd je eigen plekje bij je hebt. Soms sliepen we in een hotel en dat vonden de kinderen ook minder prettig (alles was vreemd en ze sliepen veel slechter).’

‘Soms, als dingen even tegen vallen, was het wel lastig. Als ouders ben je teleurgesteld, maar omdat je kinderen bij je hebt is het goed hier niet teveel aan toe te geven. We hadden bijvoorbeeld een versleten koppeling in zuidoost Turkije tijdens Ramadan. Het zou 5, maximaal 10 dagen duren. Al die tijd hadden wij onze camper niet ter beschikking en konden wij niet verder. Op de 10^e dag nog steeds geen reactie van de garage waarop we langs zijn gegaan. De reparatie bleek gereed maar wel maar voor 25% uitgevoerd te zijn! We hadden eigenlijk zekerheid dat we binnen 5.000km weer stil zouden staan. Ook duurde het toch nog een paar uur langer dan hij had gezegd. Het is dan wel lastig om jezelf bij elkaar geraapt te houden, maar dat is wel nodig voor de kinderen.’

Jullie hebben veel wild gekampeerd. Vonden jullie dit niet spannend?

‘We vonden in het begin wildkamperen mega spannend! Gedurende de reis werd het steeds makkelijker. We hebben wel een heel spannend moment meegemaakt toen we onze bus eindelijk terug hadden na de reparatie in Turkije. We wilden zo snel mogelijk naar Iran. We zijn toen iets te lang doorgereden en het was al donker toen we een plekje zochten. Rond 04:00 in de ochtend was het al licht, maar wij sliepen nog. Er werd hard op de deur gebonsd, ik schrok wakker en keek door de gleuf van het gordijn. Er stond een auto en een man met een enorm geweer. Hij sloeg weer op de bus. Ik maakte snel Marek wakker terwijl de man al ongeduldig ‘come out’ schreeuwde. Marek haastte zich naar buiten. Toen bleek dat de man een vol automatisch machinegeweer in zijn handen te hebben (een famas). SLIK! In ons beste Koerdisch hebben we de zeer knappe en goed geklede schaapsherder begroet. Hij vroeg wat we daar deden. Toen we vertelden dat we alleen wilden overnachten en snel weer door zouden rijden zei hij ‘oh oké, goede reis’ en ging hij weer weg. Jeetje wat ging ons hart tekeer!’

Jeetje! Hebben jullie nog meer spannende dingen meegemaakt onderweg?

‘Onze bus is een 2 wheeldrive, maar Marek rijdt graag offroad. We hebben dus ook heel vaak vast gestaan. Een keer stonden we heel diep in de modder. We zijn er toen uitgesleept door de eigenaar van het land. We waren zo vies dat we in bad mochten in zijn waterreservoir. Maar we waren nog steeds heel vies daarna en besloten een hotel op te zoeken om te douchen. We vonden iets op google maps en besloten daarheen te rijden.

‘Toen we het terrein opreden bleek er een feest aan de gang te zijn. Iedereen sprong direct op om ons te begroeten (niemand sprak Engels). We hebben met behulp van Google translate uitgelegd dat we een hotel zochten. Dat bleek er niet te zijn. De oudste zoon van het huis had hun eigen huis op Google gezet om reizigers te verwelkomen. Precies die avond was er een 5-jarig huwelijk van een nicht. We mochten aanschuiven en blijven slapen. Het was een supergave avond waarbij we veel hebben gedanst. De dag erna kwamen er vrienden van de zoon. Ik zei dat het een leuke avond was en dat we hadden gedanst op muziek uit de auto. Waarop de zoon direct zei ‘nee hoor, geen muziek, we hadden geen muziek’. Dat is namelijk verboden in Iran.’

Wat was jullie favoriete moment van de reis?

‘Heel de reis was bijzonder dus het is moeilijk om iets te noemen. In Georgië stonden we in de prachtige Truso vallei. Toen eind van de middag alle toeristen weg waren stonden we daar alleen toen er een vader en zoon te paard aan kwamen. Of we bij hun restaurant kwamen eten die avond. Dat hebben we gedaan. Ze woonden een stukje verder in twee tenten met een grote kudde schapen, wat kippen, koeien en honden. Ze vroegen ons of we schaap of kip wilden eten. Ik ben eigenlijk vegetarisch, maar hier wilde ik wel schaap eten. Toen liep de man des huizes naar de keuken, pakte een groot mes en ging samen met de oudste zoon een schaap voor ons uit de kudde halen. Dit schaap is 30 meter van onze tafel geslacht terwijl moeder het fornuis warm stookte. We hebben echt van een goddelijke maaltijd genoten! Het schapenvachtje hebben we meegenomen en in de rivier schoongeborsteld voor onze nieuwe baby!’

Wat bijzonder! Hoe vonden de kinderen de reis?

‘Het reizen met kleine kinderen maakt je reis heel anders. Je bent verplicht het iets rustiger aan te doen en veel meer stil te staan in het moment. Dat levert juist situaties op die je zonder kinderen niet mee zou maken. Sta je te genieten van een adembenemend uitzicht over een vallei, ziet een van de kindjes een vlinder of hagedis. Het maakt het plaatje nog completer en mooier. Zo vroeg Dunya bij de grens van Iran naar Armenië ‘wat voor brood zullen ze daar hebben?’. Lekker praktisch, maar een hele leuke verrijking!’

‘En wat Dunya het leukste vond van Georgië? Ze had een nieuwe tandenborstel gekregen.’

Wat was minder leuk voor de kinderen?

‘We waren met een camper waardoor grensovergangen nog iets langer duren dan te voet. Dit heeft wel wat extra voorbereiding nodig. Wij hadden echt geen zin in piepende kinderen terwijl er een norse douane-beambte je van het kastje naar de muur stuurt. De grensovergangen planden we daardoor redelijk goed: Uitgerust aan de grens verschijnen, zorgen voor voldoende eten en drinken om iedereen blij te houden en het liefst na een maaltijd aankomen. De kindjes waren wel heel goed getraind op politie en douane. Dan zeiden we in het Nederlands ‘even lachen en zwaaien naar de meneer, dan mogen we sneller doorrijden’ en dat deden ze vol overtuiging!

‘In Iran is het heel normaal om aan kinderen te zitten, ze in de wangen te knijpen (echt hard) en over hun bol te aaien. Onze kindjes waren dat helemaal niet gewend en vonden het heel onprettig. Dat werd echt niet begrepen. Hierdoor hadden we geregeld verdrietige en gestreste kindjes.’

Is er nog iets geweest wat tegenviel?

‘We keken erg uit naar de sterrenhemel in de woestijn in Iran. Helaas waren we daar met bijna volle maan, totaal geen sterren te zien! We hebben twee nachten in de woestijn gestaan. We hadden daar afgesproken met instagram vrienden uit Polen en Rusland met dezelfde soort camper. Staan we op de weg, te kijken hoe we de duinen in kunnen rijden, rijdt er opeens een Nederlandse motor langs! Fabian is toen ook een nachtje aangesloten wat dan wel weer heel leuk was. Helaas hadden we de eerste ochtend gedoucht. Blijkbaar worden dan alle muggen actief. De tweede avond konden we niet meer buiten zitten door de muggeninvasie.’

Wat een reis! Hoeveel kilometer hebben jullie uiteindelijk gereden?

‘We hebben (op 60km na) 20.000km afgelegd in onze MB100 uit ’93 en 13 landen bezocht in 4,5 maand. Een fantastische ervaring!’

Heb je tips voor ouders die ook een zo’n reis willen gaan maken met kinderen?

Vooral gaan! Laat je niet bang maken en ga gewoon. Onze kindjes hechten aan wat voorspelbaarheid, daardoor was een camper voor ons ideaal. Iedere dag het zelfde bedje, alleen het uitzicht was anders. Als je met een camper gaat reizen, Google dan eens ‘overlander’. Dat kenden wij niet maar er gaat een wereld voor je open. Veel informatie, handige apps en leuke accounts om te volgen op Instagram.

Neem een vriendenboekje of fotoalbum per kind mee. Met voor hun belangrijke personen, dieren en plaatsen. Er komen momenten van heimwee en dit geeft houvast. Wij woonden pas 9 maanden in ons huis voordat we gingen. Dunya was nog geen 2,5jaar. Zij vond het heel fijn foto’s van ons huis te zien, ze had zelf geen idee meer hoe het eruit zag!

Meer foto’s zien van de reis van Emmely en haar gezin? Check dan hun Instagram.