Ik ben twee en ik zeg nee, ook op vakantie

Het leek zo’n perfect plaatje. Wij, met onze peutertweeling, zittend op een bankje op een pleintje met uitzicht over de grillige Portugese kust. Genietend van een ijsje, gehaald bij een lokaal tentje om de hoek. Om ons heen zitten oude besjes te soezen in het late namiddagzonnetje. Het was een perfect plaatje, voor ongeveer twee minuten, waarna deze droom pats boem veranderde in een nachtmerrie. Want waar zoonlief gevraagd had om een bolletje aardbei, had hij in zijn hoofd toch echt chocola zitten. Het ijsje werd demonstratief op de grond gegooid, waarna hij zichzelf er later dramatisch bijvoegde. Schoppen, gillen, tieren. Nadat deze show vijf minuten geduurd had en we merkten dat ons publiek het niet echt meer kon waarderen, hebben we onze zoon van de grond geschraapt, onder onze arm geklemd en zijn we met het schaamrood op onze kaken terug gelopen naar de auto. Reizen met kinderen leuk? Niet altijd hoor!

Reizen is leuk, toch?
Oké, misschien ben ik een tikkeltje naïef, maar tijdens het plannen van onze vakantie zag ik vooral blije kindjes voor me. Zittend op het strand met een emmertje en een schep. Struinend over klinkertjes in idyllische dorpjes. Picknickend op een kleedje in een weiland. We zijn immers op reis en reizen is leuk en fijn, toch?

Vliegtuigterreur
Ons puberleed begon al in het vliegtuig. Netjes blijven zitten met je riem om tijdens het stijgen? Natuurlijk niet mama. Even rustig een filmpje op de I-pad kijken? Nope, want precies dat ene filmpje wat ze willen kijken staat er niet. Net voor het opstijgen het luikje naar beneden schuiven van het raam of nog net even het dienblad uitklappen, terwijl ik al honderd keer had uitgelegd dat dat pas mag als het vliegtuig in de lucht is. ‘Niet schoppen tegen de stoel voor jullie jongens’. De vakantie was nog niet eens begonnen of ik was al weer toe aan de volgende vakantie.

Dat wil ik niet
‘Ik wil niet mee, ik wil op de iPad.’ ‘Ik wil niet lopen.’ ‘Ik wil geen boterham.’ ‘Ik wil dat niet aan.’ ‘Ik wil niet naar bed.’ Als ik voor elke ‘ik wil niet’ een euro zou krijgen, zou ik inmiddels miljonair zijn. En daar zou ik dan weer heel veel van op vakantie kunnen. Misschien dat ik de kinderen dan maar thuis laat ;-).

Maar goed, irritant is het natuurlijk wel. Heb je zo je best gedaan om leuke tripjes in de omgeving te zoeken, is het elke keer strijd om de kinderen überhaupt in de auto te krijgen. Ben je in een prachtig natuurgebied, willen ze na 100 meter niet meer zelf lopen en gaan ze demonstratief op de grond zitten. En juist die dag ben je de draagzakken vergeten. Loop je gezellig in een mooi stadje, is daar ineens een enorme speelgoedwinkel. Na een half uur etalage kijken ben je het zat en wil je doorlopen, maar de peuterpuber denk daar anders over en is alleen schreeuwend en schoppend af te voeren.

Rust, ritme, regelmaat
Na een paar dagen strijd viel bij ons het kwartje. Reizen met kids is andere koek dan samen op reis. Kinderen hebben nou eenmaal behoefte aan regelmaat en rustmomenten. We deelden onze dagen anders in. Waar we de eerste dagen veel op pad waren planden we nu een activiteit in de ochtend en bleven we in de middag bij ons huisje. Als we wel een hele dag weg waren geweest dan deden we de volgende dag niet veel meer dan boodschappen of relaxen op het strand. Van tevoren vertellen wat we gingen doen hielp ook. En ze af en toe zelf laten kiezen wat er die dag op het programma stond was ook fijn voor de kids.

Hangry
De grootste boosdoener van het onvoorspelbare humeur van onze tweeling bleek uiteindelijk, hoe simpel kan het zijn, honger. Thuis hebben we altijd vaste snackmomenten. Op vakantie vergaten we die nog weleens, omdat we perse ‘s middags nog op pad wilden. Dan kleedden we ze snel aan na hun slaapje en gingen we, na een slokje drinken, gelijk de auto in. Inmiddels zitten er standaard koekjes of snacks in mijn tas. Evenals een flesje water tegen de dorst. Ze komen nog regelmatig goed van pas.

Reizen met kinderen is fantastisch, maar soms is het ook gewoon klote en vermoeiend. Net als thuis. En dat is prima.

PS: Zagen jullie het vliegende ijsje op de eerste foto. Je kan wel raden wat er daarna gebeurde ;-).