Ik ga eerlijk tegen jullie zijn. De afgelopen weken waren een emotionele rollercoaster. De schrik van een heftig virus dat ineens onze landsgrenzen over gaat. Het ‘griepje’ dat toch iets meer bleek te zijn dan een flinke verkoudheid. Een intelligente lockdown, kinderen niet meer naar school, schakelen tussen mama, juf en ondernemer zijn. Een nieuw kantoor hebben, maar er niet naartoe kunnen.
Thuiswerken tussen rondslingerend speelgoed en zoommeetings waarbij je hoopt dat er niet ineens twee kinderen binnenwalsen. Opa’s en oma’s niet meer kunnen knuffelen. Verhalen van bekenden die besmet zijn geraakt. Die geliefden hebben verloren. In een paar weken tijd is de wereld totaal veranderd. De toekomst onbekend.
Als reizen even niet kan
Reizen. Dat is een van mijn liefdes. Niet voor niets begon ik dit platform. Niet voor niets maak ik vier keer per jaar een reismagazine. En dat reizen gaat niet meer. Het voelt onbelangrijk. Lijstjes maken van plekken waar ik nog naartoe wil. Blogs delen over mooie bestemmingen. Wie zit daar nou nog op te wachten?
Ik voelde me stom toen de tranen over mijn wangen rolden toen ik onze hotels op Bali annuleerde voor komende meivakantie. Het is maar een vakantie. Het is maar geld. Maar ik huilde niet alleen om die stomme reis. Ik huilde om mijn lieve partners uit de reisbranche die van de ene op de andere dag geen reizen meer kunnen verkopen. Om die lieve mensen van ons favoriete guesthouse in Ubud die nu geen klanten meer hebben. Om de kleine ondernemers die hun bedrijf uit hun handen voelen glippen. Om de koffie die ik niet meer kan halen bij mijn favoriete koffietent. Om onze kinderen die niet meer met hun vriendjes kunnen spelen. Om het verplicht thuis zijn. Om alles.
De toekomst
En dan de toekomst van Kleine Globetrotter. Het ene moment ben ik geneigd de stekker eruit te trekken. Wil ik er niet meer mee bezig zijn. De komende jaren alleen nog maar onze caravan ergens in een bos of op de hei zetten. Met mijn gezin een paar weken in vrijwillige quarantaine. Niets meer delen met de buitenwereld. Anoniem zijn.
Om mezelf vervolgens toe te spreken dat juist nú het moment is om te investeren in Kleine Globetrotter. Om de website sterker te maken. Lezers te blijven inspireren met mooie verhalen. Ze iets geven om naar uit te kijken.
Dus geef ik mezelf regelmatig een flinke schop onder mijn kont. Neem ik mezelf apart en spreek me stevig toe. Dat reizen dat komt wel weer. En tot het zover is blijven we lekker dromen en mogen jullie met ons mee.
Help je mee?
De afgelopen dagen kreeg ik super veel lieve berichtjes en hulp aangeboden. Echt te gek! Maar jij kan ook helpen. Zie je een bericht op Facebook of Instagram voorbij komen van Kleine Globetrotter? Like deze dan of laat een reactie achter. Dat zorgt voor meer zichtbaarheid en een goed gevoel bij jou ;-).
Wij geven 4 keer per jaar een gedrukt reismagazine uit helemaal gericht op ouders met kinderen van 1-15 jaar. Wij geven dit magazine zelf uit. Er zit geen grote uitgever achter. Door abonnee te worden steun je ons enorm. Een proefabonnement kost slechts €13,50 (2 nummers) en stopt automatisch. Abonneren kan via deze pagina.
Geen zin om te wachten tot de volgende editie (verschijnt eind juni)? In onze webshop kan je editie 1 en 2 los nabestellen. Of koop ons thuisqaurantainepakket met daarin editie 1 en 2 voor een voordelige bundelprijs.
Lieve allemaal. Hou je taai. We komen hier uit. Sterker dan ooit.
Liefs,
Marlieke
Blijven gaan, blijven dromen Marlieke! Dat doen wij ook na een te vroege terugkeer uit Vietnam enkele weken geleden. Er komt een tijd dat we terug de wereld kunnen rondtrekken! Dan nu maar even op reis in eigen land en het lokale toerisme een hart onder de riem steken! Op zoek naar verborgen plekjes in eigen land en ondertussen volop beginnen dromen van mooie nieuwe bestemmingen! Wij blijven fan!
Heel herkenbaar Marlieke. Ik denk dat velen van ons dezelfde dubbele gevoelens hebben gehad of nog hebben met betrekking tot reizen. Maar laten we elkaar hier doorheen slepen! En juist omdat reizen nu niet kan, hebben we Kleine Globetrotter des te hard nodig. Om te dromen over de periode na Corona, alhoewel ik denk dat ook dingen nooit meer hetzelfde zullen worden. De tijd zal het leren. Hou je taai!
Ha Marlieke, heel begrijpelijk die tranen. Het is ook allemaal superheftig! En zelfs om een vakantie die niet doorgaat mag je treuren vind ik. Het is toch een soort ‘toekomstige herinnering’ die er ineens niet zal zijn. Iets waar je je op verheugde en voor je zag.
Fijn dat je met het magazine in elk geval doorgaat. Ik doe dat ook, ook al komt er niks binnen momenteel.
Ik wil het magazine In elk geval ook nog op mijn blog promoten hoor (nav het interview dat er in staat), maar los van posts op social media (wat ik wel echt elke dag probeer te doen) kom ik momenteel vrijwel niet aan werken toe met de kids thuis, vooral door wat ze allemaal moeten. Hopelijk komende week wel! Ik geef je een seintje als ik iets geplaatst heb. Veel succes in elk geval!