We zijn inmiddels een maand onderweg op onze reis door zuid-oost Azië. Maar hoe is dat nou? Reizen met twee peuters? In dit artikel vertel ik jullie hoe het echt is om met kleine kinderen te reizen.
Naïef
O wat had ik een zin in deze reis. Drie maanden lang op pad met mijn gezin. Drie maanden lang quality time. Tijd om dichter naar elkaar toe te groeien. Om elkaar nog beter te leren kennen. Om avonturen met elkaar mee te maken en herinneringen op te bouwen.
Noem me naïef. Maar toen ik deze reis aan het plannen was zag ik plaatjes voor me van een blij gezin. Van lachende kinderen en stralende ouders. Inmiddels kan ik wel zeggen dat dit beeld niet helemaal klopt. Dat die plaatjes van lachende kindjes ook vaak plaatjes van boze kindjes zijn. Dat die stralende ouders wallen hebben die met de dag dieper worden. Dat 24 uur op elkaars lip zitten niet altijd even bevordelijk is voor de sfeer. Dat reizen met kinderen hard werken is. Elke dag heel hard werken. Wat heb ik dit onderschat zeg!
Wennen
We moeten wennen aan het full time samen zijn met de kids. Thuis hadden we een strak ritme. Ik drie dagen werken, twee dagen doordeweeks met de tweeling alleen thuis en het weekend met zijn viertjes. De dagen thuis konden flink pittig zijn, maar dan was er altijd het vooruitzicht van een dag op het werk of iets leuks in het weekend. Of we konden de hulp inschakelen van opa en oma. Het leven was lekker overzichtelijk.
Hier is elke dag anders. Er zijn geen hulptroepen. We kunnen ons niet verschuilen achter ons werk. En we hebben elke dag de zorg van onze kinderen. Hulde voor de full time vaders en moeders. Want man, wat is dat hard werken.
Prikkels
We veranderen elke vijf a zes dagen van locatie. Elke week een ander bed om aan te wennen. Een nieuwe omgeving met nieuwe prikkels. De eerste dag op een nieuwe plek is pittig. Alle grenzen worden door de kinderen opgezocht. Het lijkt wel of alle regels vergeten zijn. Het is een dag met boze buien en veel gehuil. Gevolgd door een onrustige nacht. Inmiddels weten we dat we het best een speeltuin op kunnen zoeken. Of ze veel laten spelen en iPad kijken.
Net als thuis
Ja, we reizen met twee kinderen van 3,5. Wat hadden we dan verwacht? Het maakt voor hun niks uit of we thuis zijn of aan de andere kant van de wereld. Ze ontwikkelen gewoon door. Leren elke dag nieuwe dingen. Daar horen boze buien en verdriet bij. Ze zoeken ruzie met elkaar, net als thuis. Zitten zichzelf soms flink in de weg, net als thuis. Zijn chagrijnig als ze te weinig slaap krijgen, net als thuis. Spelen liever dan dat ze met papa en mama mee op pad moeten. Dat is doodnormaal. Alleen de omgeving waar we ons nu in bevinden is net even mooier en fijner. Dus probeer te genieten mens.
Levenslessen
Het zijn dus niet zo zeer de kinderen die moeite hebben met deze reis, maar de volwassenen. Wij leren onszelf even heel erg goed kennen. Ons geduld wordt elke dag weer flink op de proef gesteld. Soms gaat het goed en soms barst de bom. Zijn we even flink boos op elkaar, op de kinderen, maar vooral boos op onszelf.
Omdat we moeite hebben met accepteren dat een lange reis maken met kinderen niet zo relaxt is als de reizen die we maakten zonder. Dat genieten van lekker eten en goede koffie niet altijd kan met twee kinderen die moeilijk stil kunnen zitten en liever patat eten of pizza dan een ingewikkeld curry gerecht. Dat een boekje lezen in een hangmat er even niet in zit als je kinderen liever zandkastelen bouwen met papa én mama. Dat kinderen liever spelen dan een mooie tempel bezoeken.
Maar je bent nooit te oud om te leren. En ondanks de driftbuien hebben we het vrijwel elke dag naar onze zin. En de kinderen genieten ook volop. ‘Aandacht maakt alles mooier’ is de slogan van een bekend Zweeds warenhuis. En zo is het ook in het gezin. Gelukkig hebben we nog twee maanden om dit toe te passen. En die een of twee minder leuke momenten per dag nemen we dan maar voor lief. Een boze peuter op een tropisch eiland is toch ietsje minder erg dan een boze peuter in het koude Nederland.
Ps: we snappen natuurlijk dat we bevoorrecht zijn om deze reis te mogen maken met onze kinderen. We beleven ook ontzettend veel fijne dingen. Die beschrijven we elke week in ons weekverslag. Maar het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. En ook die kant van reizen met kinderen willen we graag met jullie delen.
Wat een eerlijk en heerlijk verhaal!
Wat heb je dit goed verwoord!!
Dankjewel! Lief!
Top geschreven
Dankjewel Coby!
Ach jee, kan me voorstellen dat het echt heftig kan zijn.. zeker als je hulptroepen “weg vallen” en je 24-7 bij elkaar bent. Hopelijk gaat het de komende twee maanden langzaam wat meer een weg vinden en zoals je zelf al aangeeft kan je het grootste deel van de dag wel genieten van wat jullie doen en meemaken. Wij hebben de afgelopen jaren verschillend reizen van een maand gemaakt, maar het reizen wel echt als ontspannen ervaren. (en soms ook als hard werken!) Geen verplicht werk en nieuwe dingen zien met de kids (die daar ook echt enthousiast over waren).. voor onze reis naar Sri Lanka (met kids 2 en 3) heb ik me echt druk gemaakt omdat ik jouw scenario van hier boven had verwacht, maar dat viel me 100% mee. Het zal zijn dat we thuis ook geen hulptroepen hebben en ik op mijn 3 werkdagen nog veel meer kids om me heen heb de hele dag misschien. Kan me zo voorstellen dat jullie, zodra je echt gewend bent, dat ook als steeds relaxter gaat ervaren! Veel plezier samen en voor die momenten maar een rol behang in de rugzak!! 🙂
Dankjewel voor de lieve reactie Yvonne! Ik denk dat veel hierdoor ook komt door het karakter van onze kinderen. Roos is super lief en we merken dat zij heel erg geniet van de tijd die ze nu elke dag heeft met papa en mama. Twee keer Roos en onze reis zou heel anders geweest zijn. Maar Siem is allereerst een jongen, die zijn sowieso al veel intensiever dan meisjes. En hij heeft ook nog eens een heel sterk karakter. Ook heel lief, maar met een hele duidelijke eigen wil en als het niet gaat zoals hij het in zijn kop heeft dan is het huis te klein. En dan is het ook nog eens een tweeling. Ze zitten altijd in precies dezelfde fases. Zijn elkaars beste vrienden, lekker samenspannen tegen de rest, en elkaars grootste concurrenten met als gevolg dat er heel veel strijd is. Onze vakanties naar Portugal en Bali waren tot nu een stuk relaxter. Maar ik merk ook dat ze op het moment zoveel leren en ineens zo groot worden, dat ik stiekem hoop dat dit gedrag ook weer een fase is
He, wat fijn om te lezen… ik begon me al af te vragen of wij nou zo raar zijn dat we vakanties met kinderen soms hard werken vinden! Bedankt voor de tips ook, wij gaan over een paar maanden een rondreis Thailand doen met Tom van 4 en Roos (!) van bijna 2 en ik denk dat met name het “eerste dag uitrazen”-principe ons ook goef van pas gaat komen. Veel plezier nog op jullie gave reis!
Wat leuk om te lezen Cari! En inderdaad, je hoort veel te vaak dat het zo fantastisch is om te reizen met kids. Ik voelde me de eerste paar weken echt rot. Was er van overtuigd dat wij iets verkeerd deden of hele rare kinderen hadden. Gelukkig hebben we dit los kunnen laten en kunnen we nu beter omgaan met de driftbuien. Sommige dagen zijn super en andere wat minder. En dat is prima. Veel plezier in Thailand straks! Het is een fantastisch land .
Ps: wat een prachtige naam heeft jullie dochter
Wat een heerlijke blog! Fijn dat je het échte leven beschrijft, want tjonge wat kan reizen met kinderen vermoeiend zijn hè 😉 Wij weten inmiddels niet beter, maar in het begin moesten we ook wennen aan het hele dag samen zijn. En het zorgen gaat inderdaad 24/7 door. Bij ons ook echt 24/7, want we zijn niet op vakantie, maar dat is een ander verhaal. Enige tip is eigenlijk: langzamer reizen. En het wennen aan slaapplekken is dé reden dat wij met een camper (eerst caravan) reizen. Denk in ieder geval dat heel wat uitgebluste ouders blij zijn met deze blog!
Wat fijn om te horen Nanouk! Ik geloof dat het reizen met een camper voor de kids inderdaad relaxter is. Dan is het bed in ieder geval elke nacht dezelfde. Wij reizen redelijk langzaam, blijven minstens 5 nachten hangen op een plek. Proberen steden en platteland zoveel mogelijk af te wisselen. Het is volgens mij ook doodnormaal voor peuters om zo te reageren. Het komt alleen in een vol hotel, met backpackers die met hun ogen begin te rollen en te zuchten zodra te kids het op een gillen zitten, net even wat minder lekker uit dat de kids een driftbui hebben dan thuis met gesloten ramen en deuren haha.
Oh wat mega herkenbaar! Wij hebben ook een tweeling van 3,5 (inclusief sterke eigen willetjes) en ik herken alles wat jullie schrijven! Wij liepen onszelf ook elke dag tegen het lijf bij het verbouwen van onze Finca in Spanje (dat is nu klaar) en nu ook weer met de voorbereidingen van onze reis. Toch hoop ik dat als alles straks geregeld is en we echt op weg zijn en er veel minder moet het wel wat relaxter zal worden….Meer tijd om samen te spelen/wandelen enzo……Maar wat je zegt, de boze buien houd je toch en dan maar liever met een mooie en zonnig uitzicht erbij 😉
Goed om te horen Inge. Ik vind het ook echt super stoer wat jullie doen. De boze buien horen er nou eenmaal bij. En stress bij papa en mama helpen dan al helemaal niet. En een boze bui in de zon is altijd beter dan in de kou en de regen 😉
Eindelijk erkenning en een volledig beeld van wat we elk jaar ervaren XD.